کتاب جغرافیای سیاسی ایران اثر محمدرضا حافظ نیا

جغرافیای سیاسی در تقسیم‌بندیهای علمی به عنوان شاخه‌ای از جغرافیای انسانی شناخته شده است. اساس علمی این شاخه جغرافیا، در اواخر قرن نوزدهم توسط فردریک راتزل، جغرافیدان آلمانی گذاشته شد. جغرافیای سیاسی از دیدگاه توصیفی به مطالعه و کالبدشکافی نواحی متشکل و سازمان‌یافته سیاسی نظیر کشورها و دولتهای مستقل و تحلیل رفتار آنها می‌پردازد. از دیدگاه علّی و معلولی، موضوع دانش جغرافیای سیاسی را کنش متقابل متغیرهای سیاسی یا متغیرهای فضایی ـ جغرافیایی تشکیل می‌دهد. منابع جغرافیای سیاسی عمدتاً بر پدیده دولت یا ناحیه سازمان‌یافته سیاسی به عنوان موضوع جغرافیای سیاسی تمرکز دارد. و به بررسی و تشریح کالبد، عناصر و ویژگیها و رفتار دولت می‌پردازد. بنابراین جنبه‌های مختلف دولت نظیر علت پیدایش، موقعیت، کانون سیاسی، ویژگیهای سرزمینی، ملت، نظام سیاسی، ساختار سیاسی فضا، الگوی فضایی توزیع قدرت، روابط میان دولت با دولتهای دیگر، قدرت ملی، الگوی مدیریت سرزمین، روابط سطوح مختلف دولت با شروندان در ادراه امور کشور کانون توجه مطالعات جغرافیای سیاسی قرار می‌گیرد.بر این اساس کتاب فوق در شش فصل به بحث در مورد موضوعات فوق پرداخته است.